XX. mendeko Euskararen Corpus estatistikoa
Testuingurua
Leopoldo Ma Panero:Leopoldo Maria Panero idazleak, izatez madrildarra bada ere, Arrasaten, Santa Agedako ospitalean bi urte t`erdi daramatza.
Liburu ugari argitaratu ditu, 12 alegia eta, nobela bat.
Beldurrezko (orror) ipuin liburu bat ez beste guztiak poema liburuak dira.
Horrez gain, hitzaldi ugari ematen ditu, Zorroagako unibertsitatean joan den astean azkena.
Berarekin egoteko aukera aprobetxatu dugu eta bere bizitzaz, sikiatriari buruz dituen eritziez eta beste gauza askori buruz hitz egin ahal izan dugu.
- Leopoldo Panero: Egia esan gure artean ez dugu harreman onik, isilean elkar gorrotatzen dugu, ez dugu famili arteko bizitza egiten.
Nire eritziz, familia estruktura paranoikoa da; familia eta maitasuna, biak, bestearen jabetza bait da instituzio hauen oinarria.
Mesfidantzan azken finean, ez dago eta beste giza harremanik mesfidantza izan ezik.
Hala ere, nire anaia Juan Luisek idazten duena atsegin dudala esan behar dut eta, nahiz eta nire aita faszista izan, aitaren hasierako bosten bat poesia surrealista ere atsegin ditut.
Dena dela, noizean behin idazten du.
Astero ABC aldizkarian artikulu bat idazten dut.
ABCra bidaltzen ditut nire artikuluak aldizkari horretan argitaratuko didatela ziur nagoelako.
El Pais edo Diario 16ra ere bidaltzen nituen, baina ez zizkidaten beti argitaratzen eta benetan animatzen zaituena zure lana argitaratuta ikustea da; ez bakarrik diruagatik, egin duzun lan intelektualagatik baizik.
Aldizkari batetan esan dezakezuna ezin duzu ileapaindegian edota dendan esan, azken bi hauek aldizkarian esaten denaren ohiartzuna bait dira.
Badaude aldizkari batetan esan daitezkeen gauzak irratian edo telebistan ezin esan daitezkeenak.
Ni Ospitale psikiatriko batetan bizi naizenez, psikiatriari buruz dudan eritziak metodu bati jarraitu nahi dio.
Psikiatria, zentzuak ukatzen dituen sistema bat da, zentzuen nolabaiteko desagerketa ontzat ematen du eta era horretan tortura alegalizatzen du.
Psikoanalisia ondo ikusten dut, zentzurik ez dagoen tokian zentzua aurkitzen saiatzen bait da.
Keinuak ikertzen dituen EEBBko psikiatria, behin behineko zoramena ikertzen duena, atsegin dut.
Bere alderdi txarra gehiegi edateak nortasuna aldarazten duela da.
Pertsonak aldean daraman mozorroa kenarazten du eta ridikuloa egiten da.
Horregatik idazten ditudan poemetan agertzen da oroitzapenekiko obsesioa.
Mozkor bat harrapatu ondoren, hurrengo egunean altxatzea eta egin dudan ridikuloa ikustea, egunero egunero dudan ameskaiztoa da.
Alkoholaren alde ona lagunekin edan eta egoteko aitzakia dela da.
Gaur egungo gizartean zoroa deabroduna bailitzan hartzen da.
Beren trukoekin erizaina tentatzen dutela uste da eta hori deabrudunaren imajina bera da.
Zoroak
Eta horrela gizon primitiboarekin parekatzen da.
Zoroa gizarte kapitalista honen muga da, bere proletarioa eta bere aingeru suntsitzailea da.
Gizarte primitiboetan ez zegoen zororik.
Gaur egun zoro batek errukia sor dezake baina inoiz ez errebelatzeko gogoa.
Hala ere, jarrera dibergentea eta kontzientzia desberdina izateko eskubidea badagoela uste dut, hau da, zoro egoteko eskubidea.
Nik ez dut nire borroka ezertan oinarritzen, ez dut inor, ez ezer nire gainetik jartzen.
Borrokaren helburua zoriontasuna lortzea da, bizitza hobetzea, bizimodu hobea lortzea.
Hau da norberak dena bakarrik egin dezakeela uste izatea, norberak dena lor dezakeela uste izatea.
Pertsona hauek dena izan dezakete, baina errepresioaren bidez.
Jasaten dugun errepresio hau ez da soziala, ideologikoa baizik.
Gizarte honek ez du koderik, dena konpetentzian oinarriturik dago, oihan antzeko bat da eta oihan horretako muga zoroa da, balio duen giza balore bakarra irabazlearena bait da.